Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο: Σπίτι

Σπίτι

Γιατί αυτός κι όχι εγώ;

οι ερωτήσεις χτίζουν τοίχους

οι απαντήσεις λιώνουν και σκορπούν σαν πάγοι στο χαλί

το σπίτι μένει κρύο μεσ’ στο καλοκαίρι

με μια πένθιμη διάθεση στα στόρια

μια αχτίδα κόβει την σκόνη και το βιβλίο

όπου τρία δάχτυλα αφήσαν τυπωμένο

έναν χαιρετισμό που σβήνει

γιατί αυτός;

ένα όνειρο από τα πριν

ένα όνειρο για τα μετά μεσολαβεί

δεν κατάλαβες ακόμα πώς ζεις;

δεν γνωρίζεις τον καθρέφτη μα ο καθρέφτης σε γνωρίζει

μια πένθιμη διάθεση φυτρώνει στον ήλιο

φεύγοντας από τον τοίχο με τα βήματά σου

μια πόρτα κλειστή

γιατί;

μετά από καιρό η ερώτηση μένει ακρωτηριασμένη

ακίνητη

όπως ίσως μια πόρτα

όχι μια στέγη

μια σκέψη που εξατμίζεται σαν ιστορία

μέσα στο σπίτι που ξυπνά

τα παράθυρα σα μάτια

τα χέρια σου σαν στόμα

το στόμα σου σαν τέλος

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο