Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο: 8.23

8,23

τι γρήγορα που πέφτει η νύχτα

δυτικά σύννεφα κυλούνε σα μυλόπετρες λιώνοντας τον ήλιο

γείτονες φαντάσματα βουλιάζουν σε καρέκλες μαλακές

χωρίς μορφή διπλωμένοι σαν κατάρες

πλουτίζουν το μισοσκόταδο

ξεκοιλιασμένα σκουπίδια στη γωνιά μια κρύα παλιά ιστορία

σκοινιά από γλυκό γιασεμί ολοκληρώνουν

ένα άφαντο ικρίωμα

το αίμα χτυπάει ακόμα τον ρυθμό

οι φλέβες πατούν κλείνουν τα μάτια

κι η αγωνία σαλεύει μια στιγμή μέσα στον ύπνο

τρία παιδιά στο δρόμο

ίδιο πρόσωπο μοιρασμένο μ’ ένα γέλιο

μιλάνε πιο δυνατά όσο το φως λιγοστεύει

και τα φύλλα τρέμουν χτυπημένα από έναν αέρα που δε νιώθω

μια νυχτερίδα γράφει γωνίες κόντρα στη δύση

σπίτι της όλο

το σκοτάδι

τι γρήγορα

τι γρήγορα που πέφτει η νύχτα

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο