Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο: Ανάμεσα σε δύο κόσμους

Ανάμεσα σε δύο κόσμους

Η άνοιξη στέγνωσε και άνοιξε στα δύο

Το καλοκαίρι σφήνωσε στον πάγο και βογκάει

Αρπαγμένες από μια κρυφή παράλυση

Οι κινήσεις των ανθρώπων μαρμαρώσανε

Σαν παλιά φωτογραφία

Ο κόσμος χαλάει

Δεν το βλέπεις;

Τα ρούχα χώνονται στην σάρκα

Στα πρόσωπα το τεντωμένο δέρμα

Αρχίζει να σκίζεται

Τα δέντρα που πεταχτήκανε στον ουρανό

Ξαναχτυπούν την γη και την σπάζουν

Κάτι βγαίνει από μέσα

Δεν το βλέπεις;

Τα σύννεφα πρηστήκανε από το σκοτάδι

Γκρεμίζονται αργά από τους θόλους

Η θάλασσα περπατώντας πετρωμένη στην στεριά

Ραγίζει

Ο ήλιος έφερε χειμώνα την θύελλα και το νερό

Κι ο κόσμος πετάχτηκε από τον ύπνο

Με χρώματα ξένα στο φως αγριεμένος

Μόνο τ’ άστρα που χαράχτηκαν στο μαύρο

Σαν απόμακρη βουή αντιλαλούνε

Κάθε νύχτα

Κάθε μέρα

Εκείνα τραγουδούνε

Ανάμεσα

Στους δύο κόσμους

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο