Αξίζουμε την λήθη

Πάνω καιρός τρέχει περνά

Κάτω κόσμος μένει

Συνέχεια κεραυνοί στα βάθη

Χαράζοντας βουβοί τη νύχτα

Θυμίζουν ότι αξίζουμε την λήθη

μνήμες αλάτι γεύσεις κορμιά

Μνήμες μακριές αλυσίδες πλεγμένες

Σβήνουνε με τον κρίκο τα λεπτά πρωινά

Πλαταίνοντας κύκλοι στην επιφάνεια λίμνης βαθιάς

Θυμίζουν ότι αξίζουμε στην λήθη

Οι άντρες όμως οι γυναίκες τα παιδιά κυρίως εκείνα

Κοιτάζοντας πίσω από τα σύννεφα ψηλά

Χωρίς να σπρώχνονται δεμένα στην σειρά

Μέρα τη μέρα την αλυσίδα ξεδιπλώνοντας

Θυμίζουν ότι αξίζουμε την λήθη

Χαμόγελα σκιστήκαν μαγκωμένα στα χρόνια

Κραυγές που δεν ακούστηκαν από ανθρώπους

τις νύχτες που δεν κοιμάσαι την σιωπή στοιχειώνουν

Γραμμές που χύθηκαν ψηλά κατευθείαν από τη φλέβα

Θυμίζουν ό,τι αξίζουμε στην λήθη

Εσύ σαν ήσουνα εγώ δεν ήμουνα εκεί

Παράξενος σαν τα όρια αλλάζανε σ’ αστέρια

Λουλούδια του χειμώνα φλεγόμενα στην παγωνιά

Απομένουν στάχτης σκορπίσματα την άνοιξη ετούτη

Θυμίζουν ότι αξίζουμε την λήθη

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο