Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο: Τίμημα

Τίμημα

Χτες βράδυ ένα αστέρι κομματιάστηκε ψηλά στον ουρανό

Θραύσματα όμοια μα αλλιώτικα σαν πρόσωπα

Μετεωρικά πέφταν κόκκινα καμμένα

Ορυκτά από κοινή φωτιά πλασμένα

Βυθίζονταν στο οξυγόνο με μια κραυγή

Χαράζοντας τις τροχιές μιας σφραγίδας

Πάνω από τη νυχτωμένη πόλη

Ήταν λίγο πριν απ’ το χάραμα

Την ώρα που όλοι τα πάντα αρνούνται

Που οι λάμπες φύλακες γλύφουν την φλόγα τους

Τρομάζουν και μένουν με έναν τρόπο αρχαίο παγωμένες

Η ώρα που η φωτιά στην γη μου έπεσε

Και χωρίς ερωτήσεις χωρίς περίσσιες εξηγήσεις

Από την γη μ’ ένα φτερό νυχτερινό με πήρε

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο