Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο: Παράθυρο

Παράθυρο

Έξω παντού γλυκιά σιωπή

Αχνοβολούσε στην αυλή του χόρτου ο ιδρώτας

Όπως μοχθούσε από το χώμα

Στον ουρανό είχε παγώσει το φεγγάρι

Πέφτοντας σαϊτα προς την δύση

Τα φώτα της πόλης μακριά ζωντανεμένα

Πλέανε κι αναχωρούσαν

Είχε βάψει μέσα ουρανό στην οροφή

Σύννεφα στα μάτια όπως έπρεπε

Μια κίτρινη λάμπα που κάθε λίγο σκόνταφτε

Σαν φτηνό εφέ σε τραινία μυστηρίου

Φώτιζε πλάγια όπως ο ήλιος

Όταν ο άνεμος είχε αρχίσει

Δυνατά να τον σηκώνει

Άνοιξε το παράθυρο

Τέσσερις γωνιές στους τέσσερις τοίχους

Άνοιξε το παράθυρο και μπήκε

Έξω το φεγγάρι συνέχισε να πέφτει

Τα χόρτα στέναζαν στο βράδυ

Τα πλοία σπίτια τρέμανε και χάνονταν

Στην κόψη του ορίζοντα

Μέσα στο δωμάτιο

Ένα παράθυρο ανοιχτό

Και τίποτε άλλο

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο