Σαν ελληνική ταινία

Πρώτα το σενάριο

πρόσωπο γριάς γυναίκας στριμωγμένο τρωκτικό στην γωνιά του παραθύρου

ελέγχει

ο δρόμος είναι άδειος

λίγο πιο πέρα ένας μπεκρής τραγουδάει μεσ’ στον ήλιο

για την πατρίδα του τη Σαλονίκη

ιδρώνει

ματώνει

παραληρεί

ο ήρωας μόνο κοιτάει

δεύτερη η φωτογραφία

o ήλιος εκτυφλωτικό κερί στον ουράνιο βωμό

μια αχτίδα δεμένη με δέκα λεπίδες

μια ξασπρισμένη γειτονιά από κάτω

μια πέτρα με ξεραμένο αίμα στην άκρη

δοσμένη με ελκυστικά καφετιά

τρίτη η σκηνοθεσία

κάθετη εφόρμηση στην ζωή

τα λόγια λεπταίνουν και γλιστρούν

στην σκορπισμένη σαββατιάτικη αγορά

πετούν τα αόρατα βομβαρδιστικά της τρέλας

ένας μικρός αέρας παρασέρνει

χαρτοσακούλες και σκουπίδια

ο ήρωας ακόμα κοιτάει

τέταρτη

η αγάπη των ανθρώπων στα σκοτεινά

αφήνοντας πίσω βαθυκόκκινα ίχνη

απομακρύνεται στην έξοδό μας

πέμπτη απ’ άκρη σ’ άκρη η σιωπή

όπως πάντα στο τέλος γυμνή

άνευ συντηρητών κι άνευ σχολίων

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο