Τρίτη

Τελικά δεν είναι τόσο άσχημα

Δυο καρφιά στα χέρια

Ένα στα πόδια

Όσο για να μην πέσεις

Ούτε που φαίνεται το αίμα

Πολύς χρόνος να περιμένεις

Ώσπου να τελειώσεις

Ωραία θέα

Και να σκεφτείς

Το πλήθος από κάτω ουρλιάζει

Ο καθένας τα εγκλήματά του

Μπας και τα πάρεις μαζί σου

Οι φωνές τους γίνονται σιγά- σιγά βουητό

Και μετά θόρυβος στατικός

Σαν τηλεόραση δίχως κανάλι

Μοιάζουν μικροί από δω πάνω

Χειρονομούν σαν νεκροί οργισμένοι

Που τον θυμό τους δεν ξεχάσαν

Κάποιος να τους λύτρωνε μακάρι

Να μη χαλάνε βέβηλα την σιωπή

Κοιτάς δεξιά κοιτάς αριστερά

Χριστός πουθενά

Αν πέθανες για τις αμαρτίες των άλλων

Μια φορά κάνεις το λάθος

Ξεχνώντας τόσες πίσω

Σ΄ έναν κόσμο χωρίς σωτηρία

Άρα πρέπει να είσαι ο ληστής

Τι έκλεψες;

Δεν θυμάσαι

Ποιος σε έδεσε στον σταυρό;

Δεν θυμάσαι

Ελπίζεις μόνο να τον κουβάλησες

Με το κεφάλι ψηλά

Όσο καιρό τον έσερνες

Σε όλη εκείνη την ανηφόρα

Πώς την λέγαν;

Τα σκυλιά γαυγίζαν ενώ στραβοπατούσες

Κι αόρατα μαστίγια ξεσκίζαν από μέσα

Οι Ρωμαίοι που είναι οι Ρωμαίοι;

Ήταν κι οι άνθρωποι αυτοί μια κάποια λύση

Στάσου όμως να

Ο θάνατος που πλησιάζει

Έρχεται κοντά σου πιο κοντά

Σε φτύνει στο πρόσωπο

Κι απομακρύνεται χαμογελώντας

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο

Τα Πάθη του κατ’ εικόνα πλασμένου - Τρίτη

Τρίτη

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Blog Archive