Ο θάνατος είναι μια πόρτα. Ανοίγει και περνάς.
Ο Τελευταίος Πειρασμός του Χριστού (1988)*

Δευτέρα

Ούτε καληνύχτα, ούτε καλημέρα, ματιές στον αέρα.

Μόνο μια οριστικότητα προσχεδιασμένη.

Πρόωρη εβδομάδα των παθών, χωρίς φώτιση ή σωτηρία.

Μόνο σταύρωση, κι αυτή πολιτισμένη.

Ήρθε η ώρα κι έφυγε, θαρρείς σαν κάθε άλλη μέρα.

Ανταλλαγές απαίσιες, συναίσθημα κομμένο στα δύο.

Ξανά στο μπαλκόνι, δύο λεπτά αργότερα.

Κρύο και το τοπίο φρικτά ίδιο.

Οι Ιουδαίοι στην καθημερινότητά τους.

Σταυρώνoνται βλέπεις μεσσίες δυο τη μέρα.

Ο ουρανός δεν τρέμει. Ήλιος χειμωνιάτικος θαμποβγαίνει.
Ανάσταση για σήμερα καμία.