Πέμπτη

Παίζουν τα μάτια μου με τον ήλιο;

Όχι, δε με τυφλώνει

Ένας άνθρωπος μακριά στον ορίζοντα

Δύο, κρατάει ένα παιδί από το χέρι

Πλησιάζουν;

Με μιας μπροστά μου στέκουν

Το παιδί ίσια στα μάτια με κοιτάζει

Γαλήνιο μες στην άσπρη φορεσιά

Εκείνη είναι στα μαύρα – Μαρία;

Η κουκούλα δεν αφήνει

Παρά απ΄ το πρόσωπό της μια σκιά

Κρατάει μακρύ κάτι

Ναι, είναι κοντάρι

Μαύρο που καταλήγει σε αιχμή χρυσή

-κρίμα, προτίμαγα ένα κόκκινο λουλούδι

Δεν σηκώνει το κεφάλι

Μα είναι σίγουρη ξέρει τι κάνει

Γυρίζει το παιδί γοργά

Από την άλλη να κοιτάζει

Φαίνεται τη ματιά του θα πάρω μαζί μου

Απ΄ όλη την ερημιά του κόσμου

Της ψυχής μου

Μια στιγμή μετά η θεάρεστη

Σηκώνει απότομα το χέρι

Τελείωσε

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο