Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο

                          Για τον Σίγκμουντ Φρόιντ

Ήρθε λοιπόν ο καιρός

Που και τα όνειρα ακολουθούσαν την ζωή μου.

Πρόσωπα κάποτε αγαπημένα, ανήσυχα, ταραγμένα,

Επαναλαμβάνοντας ποικιλοτρόπως την ιστορία τους

Μέσα από την λύπη μου για πάντα.

Στα σκουπίδια λοιπόν και τα όνειρα.

Πέρα από το να σε κρατούνε λέει λογικό

Ποια η λογική τους;

Είναι τρύπια, φαίνεται, ούτε καν μια περήφανη τρέλα.

Κατηγορούν. Παρηγορούν. Παραμιλάνε.

Ευχαριστώ πολύ, τα έχω όλα και στο ξύπνιο.

Πέρασε ο καιρός των εξηγήσεων, ξεκουρδίστηκε.

Ίσως γι’ αυτό κι η ζωή μου πια να μοιάζει

Μ’ ένα όνειρο που χάλασε.