Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο

οι μέρες περνούν σαν εβδομάδες

οι εβδομάδες σαν χρόνια

εδώ

πόσο καιρό είμαι στον πόλεμο αυτό;

κανείς δεν ξέρει

κανένα γράμμα από την πατρίδα

να με προσανατολίσει

ξέρω μόνο τα χαρακώματα

την επίθεση την υποχώρηση

μπρος πίσω μέτρο μέτρο

και τις πληγές βιαστικά να ράβω

κοιτάζω τριγύρω

κιτρινισμένες ανακοινώσεις για κηδείες

ο τάδε 79, η δείνα 91

(οι γυναίκες πάντα αντέχουν περισσότερο)

δίπλα από τάφους που νοικιάζονται

ξανά και ξανά

πώς φτάσανε τόσο μακριά;

ίσως ήταν πολίτες όχι οπλίτες

-αυτοί που κρύβονται συχνά επιζούνε

ακόμα και μόνο πίσω

από την λεπτομέρεια της άγνοιας

στο πίσω μέρος του μυαλού μου

στα χαρακώματα

φροντίζω να ρίχνω λίγο νερό

σε μια μικρή γλάστρα με χρυσάνθεμα

την κρύβω με κομμάτια από τσίγκο

ανοίγω από πάνω τις σπάνιες μέρες

που οι καπνοί καταλαγιάζουν και βλέπω ήλιο

θεέ μου θα αντέξει;

κάποιος με κοίταξε με απορία

που έγραφα σαν τον τρελό στο σκαλάκι

πάνω από το σακίδιο θαρρείς διαθήκη

τσιγάρο κολημμένο στο στόμα

γύρισα μια στιγμή

πολίτης

κοίταξε αλλού

τρελός ή αίσθηση του επείγοντος;

στον πόλεμο αυτό ποια η διαφορά;

τριγύρω κρυμμένες στα χαμηλά

ρυθμικές δεκαοχτούρες

απαντούσαν πάντα ναι

από την γραμμή μου

λείπαν όλοι οι άλλοι

τα μάζεψα στα γρήγορα βγήκα πάνω

και πήγα όπου είχα να πάω

μέσα σε απόμακρους ήχους εκρήξεων και πυροβόλων

μέσα από συρματοπλέγματα

κάτω από τον γκρίζο ουρανό

με το κεφάλι ακάλυπτο όπως πάντα ψηλά

περιμένοντας την ίσια βολή

που ποτέ δεν ερχόταν