Τρίτη 6 Μαρτίου 2012
Τοίχοι
Δεν ξέρω αν το ζεις, είπε ο φίλος μου ο Μ.
Δεν ξέρω τι έπρεπε – μια ζωή γκρεμούσα τοίχους,
Έσπασα τον τοίχο των μικρών για να γίνω μεγάλος
Έσπασα τον τοίχο των μεγάλων γιατί ήταν μικρός.
Έσπασα τον τοίχο όσων δεν άντεχαν για να αντέχω
Έσπασα κι εκείνον της αγάπης για να την αισθανθώ.
Έσπασα τον τοίχο του κόσμου η μεγαλύτερη ζωή ν’ αναβλύσει
Έσπασα ταυτόχρονα τον τοίχο του θανάτου.
Γκρέμισα όλες τις εκκλησίες για να βρω τον Θεό.
Έσπασα τον τοίχο της σκέψης- όλα έγιναν απλά.
Έσπασα τον τοίχο του μυαλού μου - θρυμματίστηκε σαν γυαλί.
Έσπασα τον τοίχο των αισθημάτων με γροθιές. Αυτό πόνεσε πολύ – έτρεχε απ’ τα χέρια μου ποτάμι το νερό.
Έσπασα τον τοίχο του εαυτού μου –έγινε μια πυραμίδα σκόνη πέρα από το κενό.
Έσπασα τον τοίχο του νου κι άνοιξε ο ορίζοντας.
Έσπασα τον τοίχο του ορίζοντα- μα λύγισε, αιθέρια πλαστελίνη των αγγέλων το παιχνίδι.
Είδα τον τοίχο από φως να πάλλεται μπροστά μου.
Τον χτύπησα με το χέρι – το χέρι πέρασε από μέσα.
Τον κλώτσησα – το πόδι πέρασε από μέσα.
Όρμησα με ό,τι μου χε μείνει – και πέρασα από μέσα.
Ούτε τι βρήκα, ούτε για μένα ξανάκουσε κανείς.
Αλλά οι τοίχοι είχαν τελειώσει.
Ετικέτες
Τοίχοι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλια:
..χθες,σήμερα, αύριο, σπάω τοίχους και τείχη ως πότε κι αλήθεια φίλε Γιάννη ποιος νοιάζεται, γέμισε ο κόσμος με αδιάφορους και με υποκριτές όλων των χρωμάτων και των κοινωνικών τάξεων. Να γράφεις γιατί γράφεις ουσιαστικά και την άλλη φορά όταν βρεθούμε να μιλήσουμε για τα όνειρα που μας κλέψανε κιόχι γιαυτά που δεν πραγματοποιήσαμε, εξάλλου στο τέλος όλα είναι αριθμοί για τους μη μυημένους στο επέκεινα του ερανίσματος.
Δημοσίευση σχολίου