Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο: Η γιορτή μου

Η γιορτή μου

Σκουπίζω το κρύο- λίγα φύλλα, σκόρπια άμμος, κολλημένα στο μάρμαρο υπολείμματα τροφής κι ένα χρυσό κορδονάκι Χριστουγέννων, ξεπεσμένο από χθες

-ήταν ζώο θα μου πεις υπολείμματα ζωής

μια καρδιά που σταματάει να χτυπά – είναι μια;

Ήταν ζώο θα μου πεις – όπως όλοι, όπως όλοι

Είχε μια μικρή ψυχή

Σχεδόν αόρατο μαύρο περιστέρι

Τώρα στον ουρανό πολύ ψηλά πετάει

Ποιος ξέρει που πάει

Και σε κοιτάει

Κουκίδες αμέτρητες μακριά

Πέρα απ’ τα σύννεφα χαμένες στο γαλάζιο

Οι νεκροί μας κοιτάζουν

Και τριγύρω; Ερημιά

Ένας μέσα σε δίκαιη επίγνωση της κάθε μέρας χαμένος

Ένας ακόμη μες στην ανήσυχη χαρά βουλιαγμένος

Μια μικρή μέλλουσα απουσία στον καθρέφτη αυτόν

Που σύντομα θα γίνει παρελθόν

Το σπίτι είναι ήσυχο κανένας δε μιλάει

Όλα στην ώρα τους θα γίνουν όπως πρέπει

Μα δεν θα μείνουνε εκεί

Χρόνια πολλά

Χρόνια καλά

Μελλοντικά και περασμένα

Φεύγουν, δεν είναι;

Ποτέ δεν κοίταζα ονόματα στο ημερολόγιο

Ποτέ δεν κοίταζα στο ημερολόγιο

Σήμερα- παράξενο- δεν γιορτάζει κανένας.

Πολύ περισσότερο απ΄ τις ζωές που υπομένουν

Με λυπούν όσα πίσω απομένουν

Μέχρι να τα πάρει ο καιρός, να τα πλύνει η βροχή

Και να πάνε στην ευχή

Σαν ανάμνηση που όλο λες σβήνει

Μα - το ξέρεις – κάτι θα μείνει

Σα μαχαίρι μυτερό και σκουριοματωμένο

Σαν το αίμα το ξερό και το απλωμένο

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο