Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο: Λάτρεις του αειθαλούς

Λάτρεις του αειθαλούς

Τα φώτα πρόδωσαν τη νύχτα

τη νύχτα που μας ανήκε

Στα σπαράγματα της μέρας

ακούγονταν τιτιβίσματα

Χαράς που τελείωνε

Σε τούτο ωστόσο το σημείο φάνηκες πάλι εσύ

Διαλέγοντας αγγέλους στην κόψη των κόσμων

Σαν νύχτωσε καθίσαμε πάλι μαζί

Και είδαμε θαύματα στα άστρα

Ο κύκλος κλείνει δεν υψώνει ώσπου να δεις

Από ψηλά πιο κάτω και από δέντρα

τα φύλλα όπως πέφτουν κάθε ένα

Και πριν αγγίξει την γη πλέον τη ζωή του

Αυτή ακριβώς η ζωή είναι ο θάνατός σου

Κι όλα τα άλλα όσα θέλησες

Όμορφα και ξεχασμένα κάτι σαν

Απλά σημεία των καιρών

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο