Κάτω

Να δω τον ήλιο ή να πέσω κάτω;

Όσο σκούραινε η θάλασσα

απλωνόταν η σκιά σου

Στον καιρό και στον κόσμο

Κάτω από το δέντρο και μέσα

στην τρομερή ζέστη

ό,τι όμως σηκώνει

συνεχίζει μόνο όσα δεν είσαι

πίσω από το φως

ιχνηλάτης κρυμμένων στα σύννεφα

κορυφών

‘κεί που ο αέρας αραιώνει σε αναγκάζει

να ανοίξεις σπαρακτικά το στόμα να δεις

μιλάμε ξεχνώντας

γράφουμε ξεχνώντας

θυμόμαστε ξεχνώντας

άστρα χύνονται πάλι στο μαύρο

και παγώνουν εκεί με μιας

δεν ήξερες στον καιρό με τον κύκλο

δεν ήσουν ποιος ξέρει με τον καιρό

συνήθεια γύρω γύρω έγινες

Να δω τον ήλιο ή να πέσω κάτω;

Ήσουν τώρα άλλο πράγμα

ή θα μ’ αλλάξεις ξανά με αίμα

Ξημέρωσε

Ή ακόμα μ’ ονειρεύεσαι

Ξύπνα

Γιάννης Δεληολάνης Ποίηση για τη ζωή και το θάνατο