Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012
Συναρμολογώντας
το αναπόφευκτο
Είπα δεν θα γράψω σήμερα
Μα ο δαίμων διαφωνεί λέει κοίτα
Αυτή την όμορφη ζωγραφιά
Με πουλιά ήλιο που χαμογελά θάλασσα με ψάρια
πουλιά που πετούν στα σύννεφα κι ένα καράβι
Όλα όσα χρειάζεται ένα παιδί – κρίνοντας από
τις βλεφαρίδες του ήλιου κορίτσι
Που την άφησε έτσι απλά κι ανυπόγραφη
Θα ‘πρεπε να την κρατήσω ταιριαστά
Άγραφη
Και ποιος ξέρει ποιο παιδί κοίτα
Άφησε το πράσινο στυλό από την γραμματεία στη
μολυβοθήκη δίπλα
Δανεικό αγύριστο χωρίς καπάκι έτοιμο να γράψει
Αχ
Μου ‘γνέφαν
«δεν μπορείς να ξεφύγεις από το γραμμένο»
Έμοιαζαν να λένε πονηρά
Να το
γράψεις. Αλήθεια;
Μπορείς ωστόσο να το ξεγράψεις να το
διαγράψεις
Ή εν τέλει
Να μην είσαι εσύ που θα το γράψεις
Α
Νομίζω πως
Θα επανέλθω
Τι σημασία έχει θα μου πεις
Είναι μόνο λόγια αόριστα λόγια
Λάθος
Δεν είναι ποτέ αόριστα - περισσότερο
Καθορισμένο αίμα και γέλιο πόνος και όνειρα
ερχομοί κι αποχωρήσεις – πόσες;
Ξέρεις - οι λεπτομέρειες
Που άλλοι θα έλεγαν ζήτημα ζωής ή θανάτου
Ξανά σκέψου το λοιπόν όσο έχεις σκέψη
Γιατί αύριο ίσως βρέξει
Άπλωσα τα χέρια μου στη ράχη
Τεσσάρων ενωμένων καθισμάτων
Καθόμουν στα μπλε ναι
Το ένα χέρι χτύπησε το μικρό ασπρογραμμένο μαυροπίνακα
το άλλο πλαστικά ποτηράκια
Κούπες συναισθήματα αυτόματα σταλάζοντας σε πνεύμα άσπρο ή μαύρο γράφοντας
Ό,τι θα έλεγες σύμπτωση τέσσερα άκρα ζητούσαν κεφαλή
Τρίγωνη προς τα επάνω
Αχ
μυστήριο απλωμένο απαρατήρητα στο ρυθμό της κάθε ημέρας
Τίποτα να μην είναι τυχαίο
Ούτε αυτή η ζωγραφιά ούτε αυτό το απόγευμα
ούτε αυτό το παιδί ούτε αυτός ο πόνος
Με βοήθησαν να καταλάβω την σημασία πίσω και πέρα από την νάρκωση στο εδώ τώρα
Το ανερμήνευτο αυτής της σημασίας ειδάλλως την
αρνητική της όψη την μη σημασία ή
Τη σημασία του μη κι όμως
Έχει μια ύπαρξη πέρα από κάποια άσκηση στην αρνητική οδό μια ύπαρξη που μένει
Ασήμαντη και άχρονη ποιος ξέρει ποιος θα μένει μετά να θυμηθεί
Α το ζεστό απόγευμα την ωραία ζωγραφιά τα
ωρολογιακά λόγια
Τρία δύο
ένα και -
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου