Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013



Mall

Είχα δύο παγκάκια να διαλέξω. Το ένα έβλεπε σε μια πυκνή φυλλωσιά – παραήταν εύκολο. Διάλεξα το άλλο.

Ο κόσμος έμοιαζε ψεύτικος, σαν δισδιάστατος, μια βιτρίνα, εξωπραγματικός. Έβλεπα τους αστυνομικούς  να πίνουν καφέ και να καπνίζουν, πλήθος ανθρώπων να προσπερνούν, να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν  τις κυλιόμενες σκάλες του εμπορικού κέντρου. Κανείς δεν γελούσε. Κανείς δεν χαμογελούσε. Έμοιαζαν ρομπότ ή υπνωτισμένοι, ζώντας να κοιμούνται.

Κοίταξα το έδαφος. Μετά την πρόσοψη του εμπορικού κέντρου . Μετά τα μάτια μου χαλάρωσαν και κοίταζα μέσα από αυτό πέρα από αυτό. Ένιωθα παρά έβλεπα μια πελώρια σφαίρα, απεριόριστη, σκοταδιού που ήταν φως.  Έμοιαζε ακίνητη,  γαλήνια.  Πήγα πιο βαθιά. Υπήρχε σιωπή, απόλυτη σιωπή. Στο κέντρο της έμοιαζε να υπάρχει κάτι, σα μια μικροσκοπική, απειροελάχιστη κουκίδα. Πλησιάζοντας, κάτι φαινόταν να κινείται, απαλές κινήσεις σαν το όνειρο νεογέννητου. Κινούνταν  τόσο αργά, με το ζόρι σάλευαν, δυνατότητες, απεριόριστες δυνατότητες, ότι μπορούσε να είναι, ήταν και θα είναι. Κι όμως ήταν σύνολο  - καθαρή, απεριόριστη, μη πραγματωμένη δυνατότητα. Ένα. Έλαμπε τόσο διακριτικά, τόσο βαθιά – διαπερνούσε τα πάντα. Τα λόγια δεν την χωρούσαν, μήτε πενιχρές περιγραφές.

Ευχαρίστησα και υποχώρησα. Κοίταζα το εμπορικό κέντρο, οι ήχοι επανήλθαν. Έμοιαζαν όλα πραγματικά, μα όχι ακριβώς απόλυτα ίδια.  Πρώτα υπήρχε, μετά δεν υπήρχε, μετά υπήρχε, μοντέρνο βουνό, το mall.

Σηκώθηκα να γυρίσω σπίτι. Υπολόγιζα ότι μέχρι τώρα θα είχε ζεσταθεί.


0 σχόλια: