Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013
Πρόλογος
Πριν ακόμη ξυπνήσω, η φωνή αρχίζει να μιλάει.
Σχολιάζει όνειρα, που πασχίζουν
σπλαχνικά να κάνουν την απώλεια πιο αιτιολογημένη, κάνει παραλλαγές, μουσική,
χορεύει, με τραβάει να σηκωθώ – αμέσως- και
να αρχίσω να γράφω. Η ποίηση είναι πίεση, όπως ο Θεός.
Αρνούμαι. Ώσπου το σώμα μου συνωμοτεί και
αναγκάζομαι. Στιγμιαία ο κόσμος εστιάζει: αδικαιολόγητη απώλεια. Καλημέρα.
Δεν θα βιαστώ ωστόσο να σηκώσω το στυλό (το
προτιμώ από το μολύβι, με το οποίο όλα διορθώνονται. Με το στυλό πρέπει να
προσέχεις, όπως με την ανατολική καλλιγραφία. Είναι υποχρεωτικό όμως να
προσπαθείς – όχι απαραίτητο να πετυχαίνεις).
Αργώ να μάθω. Η μοναξιά τελικά κατάφερε να μου
δείξει, όταν έμεινε πια κενή από τις σκέψεις μου: Βοήθα χωρίς να ανήκεις. Δεν χρειάζεσαι.
Έτσι,
όλο μαζί.
Η γλώσσα, δίκοπο μαχαίρι, κόβει από όπου και
να την πιάσεις. Το άφηνα λοιπόν να μπει
έτσι, 16 ώρες συνεχόμενης σιωπής από
εχτές το βράδυ. Γρήγορα πέφτει το ψεύτικο αίνιγμα της αντίφασης.
Η
λογική αντιμιλά σαν κολλημένος δίσκος: το να βοηθάς χωρίς αντάλλαγμα ίσως θείο,
το να ανήκεις υποχρεωτικά ανθρώπινο. Οπότε; Οπότε; Οπότε;
Οπότε.
Όλα έχουν δίκιο, μα μόνο το ένα έχει
δικαιοσύνη.
Ζητώ ίχνη στο μαρμάρινο πάτωμα. Ένα κοφτερό
τρίγωνο λαμπερού ήλιου μου απαντά. Ο ήλιος δίνει ζωή στα κλαδεμένα φυτά, τα
φροντισμένα φυτά, τα ποτισμένα φυτά. Τα αγριόχορτα μόνα το ρισκάρουν να
μαραθούν, καθώς φαίνεται. Κάθε εποχή έχει το τέλος της, έρχεται να τα πάρει όλα
μαζί. Τα αγριόχορτα, ωστόσο, έχω παρατηρήσει να αντέχουν . Πάλι, πάντα λοιπόν,
κάθε τι που φαίνεται μπορεί να απατά. Το κάνει, γιατί η αλήθεια είναι τυφλή.
Κι ο
ήλιος, φάρμακο ή φαρμάκι;
Ένα
μικρό γράμμα αλλάζει τα πάντα. Γίνεται πεταλούδα, ποιος ξέρει φευγαλέα που θα
σταθεί. Γίνεται βόδι, που με το κεφάλι χαμηλά σέρνει σταθερά του κόσμου το
αλέτρι. Προτιμούσα πάντα το άλφα.
Η σιωπή νικά γιατί είναι μια, ενώ οι φωνές πολλές. Αλλού,
άλλοι, άλλα. Ας διαρκέσει η χαρά τους.
17. Έτσι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου