Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012
Deja vu
Ήρθε πάλι η ώρα να μελαγχολήσει
Δεν άφησε όμως τη μεταμόρφωση να τον στεναχωρήσει,
όχι αυτή την φορά
Τα δάκρυα ήταν ήδη ρανίδες από πάγο
Και το αίμα του καθαρό νερό
Άνθρωποι τριγύρω του γελούσαν
Ή μήπως τα φαντάσματά του
Ό,τι είχε ιερό
Σκέφτηκε πως ήταν μόνος
Μα γέλασε μετά
Όπου κι αν πήγαινε ήταν μόνος
Και τα γέλια του δεν φτάναν
Ούτε ως τα ίδια του τα αυτιά
Από τον άγριο αέρα που λες τον διαπερνούσε
Στέναξε κι έκλεισε τα μάτια
Τα άνοιξε μια στιγμή μετά
Είδε την ανάσα του να αχνίζει
Τις νιφάδες σα σφαίρες να πετάνε
Και παντού τριγύρω την αρκτική ερημιά
Ετικέτες
Deja vu
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου