Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012
Η μοίρα των ονείρων
Για τον Μίλτο Σαχτούρη
To ποτήρι της χαράς προσπαθούσα πάντα να γεμίζω
Μα κάθε πρωί το έβρισκα ίδια αδειανό.
Σαν κλείνω τα μάτια μπορώ να αναπαυτώ
Από το φάντασμα της αγάπης
Που θλιμμένη ένα κόκκινο κερί κρατάει
Ποτέ δεν μιλάει ποτέ δεν μαρτυράει
Μα θα ονειρευτώ
Πώς κάθε βράδυ που η καρδιά μου ξαναγεμίζει
Φέρνει το πρωί και το γεράκι που την ξεσκίζει
Αχρείαστος προμηθέας στων ανθρώπων την ερημιά
Που όλοι μοιάζουν να βιάζονται να περάσουν καλά
Πριν τους προλάβει – κάτι.
Έχουν δίκιο, τους προλαβαίνει.
Τότε - γιατί εγώ εκεί σαν αιώνια μένω
Μέχρι να μάθω το μάθημά μου
Αυτό που γράφει το όνομά μου
Να νικήσω την ημέρα και το βράδυ
Να αφήσω πίσω το μίσος και το χάδι
Την καρδιά και το γεράκι
Το θέατρο που λέω εαυτό μου
Όπως κάποιος φαρσέρ μοιάζει να το ‘στησε
Γελώντας από μακριά για λογαριασμό μου.
Μα το όνειρο δεν απαντά, μηδέ κανένας άλλος.
Δεν παραπονιέμαι, δεν έχω τίποτα να χάσω
Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι
(Σ)αν έρθει το τέλος - πότε ή ποτέ;
αν μια στιγμή προφτάσω
έστω να χαμογελάσω
στο όνειρό μου έστω
να γελάσω.
Ετικέτες
Η μοίρα των ονείρων
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου